Φεύγεις. Δε ξέρω αν θα σε ξαναδώ. Ούτε ξέρω αν θα μπορέσω να σου ξαναμιλήσω ποτέ. Έστω αυτό το αμήχανο “γειά σου” όταν διασταυρωνόντουσαν τα βλέμματα μας, ήταν αρκετό για να με βασανίζει μέχρι την επόμενη φορά που θα σε έβλεπα τυχαία πάλι. Και τι δε θα ’δινα για να μάθω τι σκεφτόσουν εκείνη τη στιγμή. Τα βράδια που περάσαμε μιλώντας μέχρι το ξημέρωμα; Τις βόλτες μας, τα φιλιά μας; Τίποτα απολύτως;
Φεύγεις και δε ξέρεις. Δε ξέρεις πόσο πολύ με διέλυσες την πρώτη φορά, μακάρι να είχα μάθει, να μην συμπεριφερόμουν τόσο ανόητα. Κάθε άλλο όμως. Σε άφησα να μπεις πάλι στη ζωή μου και στο πέρασμα σου σαν τυφώνας,τα κατέστρεψες. Πάλι. Το ήθελα όμως. Ήλπιζα αυτή τη φορά να μη με πλήγωνες έτσι, μαθαίνουν όμως οι άνθρωποι έτσι εύκολα;
Φεύγεις λοιπόν χωρίς να ξέρεις τι ήταν αυτό που ένιωθα κοντά σου. Φοβάμαι όμως να μάθω τι ένιωθες εσύ. Φοβάμαι μήπως η απάντηση είναι “τίποτα”, και δικαιολογήσει απολύτως τη συμπεριφορά σου. Φεύγεις. Όχι από τη ζωή μου, φρόντισες να φύγεις καιρό πριν.
Φεύγεις και δε θα σε ξαναδώ. Φεύγεις χωρίς να πάμε αυτή τη βόλτα που λέγαμε. Χωρίς να με πας στα μέρη που μου έλεγες. Υποσχέσεις… Τόσες πολλές. Ακόμα περιμένω να τις τηρήσεις. Οι ελπίδες μου όμως δύσκολα σκοτώνονται όπως και τα όνειρα μου. Ίσως μια μέρα μετά από λίγα χρόνια, ξαναβρεθούμε. Και κάνουμε αυτή τη βόλτα που λέγαμε. Και ίσως μας βρει η ανατολή αγκαλιά σε ένα κρεβάτι που δεν αντέχει την αγάπη μου για σένα, να με χαϊδεύεις, να με φιλάς, να μου λες αυτά που θέλω να ακούσω. Κι ας μη τα εννοείς.
Αν θέλεις, φύγε μετά. Μόνο, κάτσε λίγο, μόνο ένα βράδυ. Θα σε αφήσω να με διαλύσεις για μια ακόμα φορά.