Θέλω…να σε θέλω…
Πάλι κάτι σκέψεις δεν με αφήνουν να κοιμηθώ. Πάλι παρενοχλείς με την θύμησή σου το μυαλό μου. Πάλι τα αυτιά μου βουίζουν από την φωνή σου…Πάλι θα ψελλίσω το όνομα σου…
Ίσως γιατί το έχω μέσα μου ανάγκη να σε σκέφτομαι, ίσως γιατί αισθάνομαι καλά, που είσαι συνέχεια στο μυαλό μου, πως εσύ είσαι ακόμη το θέλω της ζωής μου..
Ναι, καμιά φορά προσπάθησα να σκεφτώ κάτι άλλο. Όταν για αυτές τις λίγες ώρες είχα βάλει τον εαυτό μου στην διαδικασία να σε αφήσει, από το μυαλό μου και να σε κάνει διάφανη στον χρόνο… Όμως μερικά πράγματα στην ζωή είναι αδύνατα, από αυτά που λέμε πως δεν μπορούμε να τα ελέγξουμε, να τα συγκρατήσουμε…
Είναι συναίσθημα; Πάθος; Απωθημένο; Ανάγκη; Που σε έχω δει ακόμα από κοντά; Που δεν σε έχω αγγίξει; Δεν έχω γευτεί τα χειλάκια σου; Δεν ξέρω, πάντως όλα καταλήγουν στο “σε θέλω”…θέλω να σε θέλω, δεν νιώθω ωραία όταν δεν το θέλω..
Ίσως παρ όλο το μικρό χρονικό διάστημα που γνωριζόμαστε μέχρι να βρεθούμε να κάνουν πιο δυνατή την θύμηση σου, ίσως τα αισθήματα μου να είναι τόσο δυνατά γιατί ξέρω πως ποτέ δεν θα μπορέσω να στα εκφράσω όπως θέλω.. Πόσο όμορφο συναίσθημα, η χαρά του ενός βλέμματος..
Ξέρω, αυτό που γράφω, μόνο ροή δεν έχει αλλά δεν γράφω με το πρέπει…αλλά με το θέλω …οι σκέψεις με παρασέρνουν και μου δίνουν δύναμη να συνεχίσω..
Να συνεχίσω να σε σκέφτομαι, να αναπολώ την ημέρα που θα σε συναντήσω πάλι, που θα σου μιλάω, και να νιώσω με κάποιον τρόπο την μυρωδιά σου..
Ξέρεις, φαντάζομαι κάθε μέρα στο μυαλό μου πότε θα σε συναντήσω, πως θα γίνει να σε δω πιο γρήγορα, να με κοιτάξεις, να νιώσω αυτό το κάψιμο στο στέρνο..
Κάθε στιγμή το σκέφτομαι…να είμαι τέλειος σε εκείνη την σκηνή του μυαλού μου, να σου κάνω εντύπωση ώστε να με συγκρατήσεις έστω για ένα λεπτό στο μυαλό σου..
Μπορεί…ναι, ίσως να είναι τρελό, να μην έχει ουσία να φαντάζομαι εικόνες…αλλά δεν μπορώ να σε αντιμετωπίσω στην πραγματικότητα, είσαι πολύ μεγάλο μέγεθος για μένα. Δεν μπορώ να ανταπεξέλθω σε αυτό που μου βγάζεις πως θες…για αυτό κρατάω τα συναισθήματα μου για το μυαλό μου, για να σε έχω δικιά μου, να μην σε μοιράζομαι με κανέναν…
Ναι, σε ξεχώρισα μέσα από όλο τον κόσμο, ακόμη θυμάμαι την πρώτη φορά που σε είδα…ήμουν τόσο μικρός για να ξέρω τι σημαίνει αγάπη και πόσο μπορώ να δοθώ..
Όμως δεν χρειάστηκε να σκεφτώ πολύ, μόλις σε είδα, εμένα αυτό μου αρκούσε.. είχες γεμίσει την ζωή μου με την μορφή σου..
Τι κι αν δεν μιλήσαμε πολλές φορές, τι κι αν το βλέμμα μου δεν άντεχε το δικό σου.. πάντα σε έβλεπα, πάντα σε ήθελα..
Όχι, ποτέ μου δεν σε μίσησα.. ποτέ!
Είναι σαν να φαίνεται πως με σημαδεύεις σε κάθε μου κίνηση, σε κάθε μου λέξη.. όλα έχουν αφετηρία και κατάληξη εσένα..
Μα δε γίνεται κι αλλιώς, άρχισα να ζω μόλις μπήκες στην ζωή μου, άρχιζα να μαυρίζω όταν σταμάτησα να έχω επαφή, έστω και οπτική, μαζί σου.. πως γίνεται να μην θέλω να καταλήξω σε εσένα;
Ίσως.. δεν ξέρω, προσποιήθηκα στον εαυτό μου ότι ήθελα κάποια. Στην πραγματικότητα η ζωή μου πήγαινε παράλληλα με την δικιά σου, προσπαθούσα να σε ακολουθώ ώστε να μην σε χάσω και έτσι…κι έτσι κάποια στιγμή μήπως και βρεθώ μπροστά σου και σε ζήσω..
Ακόμη την σκέφτομαι αυτήν την στιγμή, μπορεί και να μην έρθει ποτέ, λογικό είναι. Αλλά πως γίνεται να σταματήσω να πιστεύω σε αυτήν; Δεν έχεις καταλάβει ότι χάρη σε εσένα γεμίζω ελπίδα και έχω κίνητρο για το αύριο; Χάρη σε εσένα θέλω να γίνομαι καλύτερος;
Υπερβολή; Ναι, είναι αλλά σου πα, ήμουν μικρός για να σε αγαπήσω και δόθηκα σε εσένα εξ ολοκλήρου νωρίς..
Όχι δεν το μετάνιωσα, δεν μετανιώνω, θέλω να σε θέλω, έτσι ίσως κάποια στιγμή σε αγαπήσω περισσότερο και θέλω να σε αγαπώ όλο και περισσότερο..
Δεν νιώθεις τα ίδια, δεν χρειάζεται να ντρέπεσαι.. δεν είσαι αναγκασμένη.
Ναι πονάω που ποτέ μου δεν σε είχα όπως θέλω και ίσως ποτέ μου δεν θα σε έχω αλλά…
η αμφιβολία θα με φέρει στο ρίσκο..
Στο πα ,εσύ ήσουν η αρχή μου.. γίνεται να έχω διαφορετικό τέλος..;